INDEMNIZACION POR RETRASO EN LA ENTREGA DE VIVIENDAS ADQUIRIDAS SOBRE PLANO.
Se extracta a continuación alguno de los argumentos jurídicos que han llevado a la Audiencia Provincial de Pontevedra, sección de Vigo, a desestimar el recurso de apelación de la promotora-vendedora, frente a la Sentencia favorable obtenida por este Despacho en defensa de los compradores, por la que estos eran indemnizados ante el retraso en la entrega de las viviendas adquiridas sobre plano.
A
primeira cuestión é a
referida á interpretación que debe darse ao contrato de
compravenda celebrado entre os demandantes compradores e a demandada
vendedora, referida ao prazo de entrega das vivendas.
As posturas das partes litigantes verbo deste extremo se poden
sintetizar do seguinte xeito:
Os demandantes manteñen que a
entrega das vivendas debía facerse no prazo máximo de
trinta meses a contar dende a sinatura dos contratos, o 26 de
febreiro de 2007, é decir, o máis tardar no mes de
agosto de 2009. Invocando en apoio da súa tese a
“manifestación” terceira, último parágrafo,
do contrato, a teor da cal “o prazo total para a execución
da obra será de 30 meses, contados a partir do 26 de febreiro
de 2007”.
A demandada sostén, pola contra, que ese prazo,
como de pura manifestación, non resulta decisivo, senón
que ao que hai que atender é ao recollido dentro das
estipulacións propiamente ditas do contrato, e máis
concretamente na estipulación séptima, que dispón
que “ó remate das obras será solicitada a Cédula
de Calificación Definitiva e Licenza de primeira ocupación,
e a vivenda será antregada ao comprador no prazo máximo
de tres meses a contar dende a obtención das autorizacións
administrativas para a ocupación…”; e como aquela cédula
e esta licenza, continúase decir, outorgáronse no mes
de xuño de 2010 e, en fin, as vivendas foron postas a
disposición dos compradores en agosto deste último ano,
ou sexa, ao cabo de dous meses, acatouse o prazo pactado, de tres
meses, e non habería, conseguintemente, ningún retraso
na entrega das vivendas.
Ante
todo, non cabe descoñecer que todos os contratos (máis
de corenta) presentan un mesmo formato –agás, loxicamente,
dos capítulos relativos aos datos do comprador e do prezo-.
Contrariamente, son absolutamente contextes en todo o demáis,
e, igualmente, sobre os dous prazos agora en discusión. O que,
en unión da condición, de promotora vendedora, da
demandada, e de consumidores, dos distintos adquirintes das vivendas,
lévanos razoablemente entender que a redacción
contractual foi daquela primeira. Xa que logo, toda dúbida que
poida xurxir no entendimento dos contratos non pode favorecer á
demandada, conforme ao artigo 1288 do código civil.
En segundo lugar, a tese da parte demandada, de que hai un só
prazo, o de tres meses para a entrega das vivendas –dende os
permisos administrativos-, conduciría a resultados, non só
abxurdos, senón mesmo en contra dunha norma prohibitiva, como
é a que non permite que a validez e o cumprimento do contrato
poida deixarse ó arbitrio dunha das partes contratantes
(artigo 1256 do código civil). En efecto, se non se establece
máis que ese prazo, de tres meses a contar dende a obtención
dos permisos administrativos, a parte vendedora podería
demorar durante moitísimo tempo, incluso indefinidamente, o
remate da obra, pois para esta non habería prazo de execución,
frustrándose tamén de maneira ilimitada ou inesgotábel
no tempo a disposición efectiva da vivenda por cada
propietario, quen, para colmo, xa tiñan desembolsado unha moi
importante parte do prezo, e algún deles anos antes, ao tempo
dos precontratos ou dos contratos preludio dos litixiosos. Semellante
interpretación levaría a resultados inxustos,
rocambolescos e contrarios ao principio de conservación e
realización efectiva dos contratos.
O artigo 10 bis da Lei Xeral para a Defensa dos Consumidores e
Usuarios de 19 de xullo de 1984 (vixente ao tempo dos contratos de
compravenda), proclama que terán a condición de
abusivas as cláusulas que non negociadas individualmente e en
contra das esixencias da boa fe causen, en prexuizo do consumidor, un
desequilibrio importante dos dereitos e obligacións das partes
que se deriven do contrato. Considerando o precepto como abusivas, en
todo caso, as estipulacións relacionadas na Disposición
Adicional Primeira de propia Lei, a que, en fin, considera como tales
as que reserven ao profesional que contrata co consumidor un prazo
excesivamente longo ou “insuficientemente determinado” para
satisfacer a prestación debida.